Αρχίζω με το λαϊκό απόλογο:

Κατά μάνα κατά τάτα κι ο γυιός κι η θυγατέρα» το βαθύτερο νόημα: ο γιος και η θυγατέρα ακολουθούν το δρόμο της μάνας και του πατέρα. Ο λαός μας το συμπληρώνει με μια απλόλογη ομολογία: «Πάει σόι το βασίλειο».

Μια επαληθεύσιμη με μια καλοπρόθετη προσφορά στο λογαριασμό μας. Σε μια συνάντησή μου με το Λευτέρη Ασημακόπουλο, πατέρα των δύο αναπήρων φαρμακοποιών, που δωροδότησαν το Σύλλογό μας στις προάλλες με χρηματικό έμβασμα. Ο Λευτέρης αυθόρμητα έσπευσε να κάνει και αυ- τός την φιλάνθρωπη προσφορά του. Πρόσφερε στο ταμείο μας χρηματικό ποσό ανεξάρτητα από τη γενναιοδωρία των παιδιών του. Μετά από αυτά γίνεται σαφής η προέλευση της προσφοράς. Θα την ονόμαζα θερμόκαρδη προσφορά και είναι κατανοητό πως τα που κατευθύνεται οι εκ βάθους ευχαριστίες μας. Σε σένα φίλε Λευτέρη Ασημακόπουλε και την συμβία σου. Η προσφορά των παιδιών σας είναι μια συμμόρφωση προς τις αρχές και κατευθύνσεις του πατέρα και της μάνας. Μια πανομοιότυπη ενέργεια! Αυτοί όπως και σεις! Το ίδιο! Ταυτό!

Ο Λευτέρης μού ζήτησε μια αντιπαροχή. Αν γράψω κάτι να γίνει αυτό στη μνήμη του θείου του Μιχάλη Ασημακόπουλου.

Μύριες και ενδοκάδες οι ευχαριστίες μας για την προσφορά. Όμως πιο καλόκαυστος και εύτονες είναι οι ευχαριστίες, γιατί μας ανοσμόλευσε μια μνήμη από τα παλιά.

Ο Μιχάλης είναι μια άδοσβη παρουσία δίπλα στις συγγενικές οικογένειες. Αναμνήσεις όμως πολλών και εμού προσωπικά βιβλιοφιλισμός διατηρήματος. Από τον προμνημονευθέντα δασκάλευα τα βιβλία με χάρισμα να οδηγούν σε βαθειά μύηση στη γνώση και στην επιστήμη.

Κάποτε μου αποκάλυψε ότι στην περίοδο της κατοχής βγήκε αντάρτης στο βουνό. Τον ρώτησα: «Τι σε έτρωξε σ’ αυτό το δρόμο» και συμπλήρωσα το λόγο μου με μια δεύτερη ερώτηση: «Μήπως η βαθειά πίστη στη θεωρία του Μαρξ;». Μου απάντησε ήρεμα και με βαθύκαμο στοχασμό: «Όχι. Βγήκα στο βουνό να πολεμήω τους εχθρούς της πατρίδας μου, τους Ιταλούς του Μουσολίνι και τους Γερμανούς του Χίτλερ».

Γοητευτική και συγκινητική η απάντηση. Ήταν μια αποκάλυψη του εαυτού του. Η μεγάλη στιγμή του.

Ευχαριστίες, ενδοκάδες, φίλε Λευτέρη, που αβίαστα και αυθόρμητα βοήθησες την προσπάθειά μας για τη δημιουργία Στέγης για αυτιστικά άτομαστο Μεσολόγγι. Ευχαριστίες εκ βάθει, γιατί έκανες αναφορά μας το θείο σου Μιχάλη η θύμηση είναι μια μορφή αθανασίας. Η δικαίωση οι άνθρωποι σαν το Μιχάλη. Ο Μιχάλης ήρθε κοντά μας απροσδόκητα και ανέλπιστα, σα φτερό ανεμορρόφητο, σαν ένα πνεύμα πεισματικό που βου ζεται μέσα μας και αναστατώνει το είναι μας. Είμαστε συμβατοί και υπάρχει. Όμως το αίτημα σου φίλε Λευτέρη τον ζωντάνεψε. Σε συγχαίρω και για τα δύο. Και για το «δούναι» και για το «λαβείν». Το δεύτερο είναι αδιατίμητο, ανεκτίμητο, αναζύγιστο.

Για το Χριστό, για την Ελλάδα, για τη Ρωμιοσύνη. το Σεβασμιότατο Πρόεδρο μας κ.κ. Δαμασκηνό και τα μέλη του Συλλόγου μας
Ο/Γεν. Γραμματέας Κωνσταντίνος Δημόπουλος