Κραυγή από τον κόσμο της Σιωπής

Συνέντευξη στη Σοφία Χατζή, ραδιοπαραγωγό του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας, έδωσε ο Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου μας Κωνσταντίνος Δημόπουλος. Η συνέντευξη μετατράπηκε σε δισέλιδο αφιέρωμα της γνωστής εφημερίδας «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» που δημοσιεύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2019 και έτυχε μεγάλης αποδοχής. Στη συνέχεια αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα αυτό, ευχαριστώντας ιδιαιτέρως την αγαπητή μας συνεργάτη Σοφία Χατζή.

Υπάρχουν παιδιά σε αυτό τον κόσμο τα οποία ανεξάρτητα από την ηλικία τους έχουν την ανάγκη των γονιών τους στο ντύσιμο, στο φαγητό στο παιχνίδι, στις αυπνίες τους, δηλαδή 24 ώρες το 24ωρο συνέχεια και για πάντα. Ο αυτισμός είναι μια εγγενής ανωμαλία άγνωστης αιτιολογίας. Είναι ένα δυσβάστακτο γεγονός που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο χωρίς προειδοποίηση με θλιβερές συνέπειες  για την οικογένεια του.

Μια μητέρα αυτιστικού παιδιού έγραψε μια επιστολή  κάποτε στο Α΄ Ευρωπαϊκό συνέδριο για τον Αυτισμό στην Ελλάδα το 1995 και παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τα πρακτικά : …Aναγκαστήκαμε και μάθαμε τι σημαίνει αγώνας. Τι σημαίνει άνθρωπος. Τα παιδιά μας μας έδειξαν τον τρόπο και θα παλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε. Αυτοδιαφημίζονται οι πολιτικοί και οι φιλάνθρωποι της ετικέτας για τα έργα τους στο χώρο με τις ειδικές ανάγκες. Δεν μας είπαν όμως τι έκαναν στο χώρο για το αυτιστικό παιδί;…Εσείς προνομιούχοι της ζωής δεν σκεφτήκατε ποτέ πως ίσως αύριο σας χτυπήσει κι εσάς την πόρτα η αρρώστια που λέγεται αυτισμός; Για σκεφτείτε το. Ελάτε για ένα 24ωρο δίπλα μας…

Ο Σύλλογος  «Άγιος  Αρσένιος ο Καππαδόκης» που έχει την έδρα του στο Μεσολόγγι, είναι φιλανθρωπικό σωματείο. Δεν έχει κερδοσκοπικές στοχεύσεις. Η καθοδήγηση του συλλόγου στην επίπονη δράση για συγκρότηση του Συλλόγου υπαγορεύτηκε από βαθιά κατανόηση οικογενειών με αυτιστικό παιδί και μάλιστα μεσαίας και βαριάς μορφής. Ο κ. Κώστας Δημόπουλος γραμματέας του συλλόγου και πατέρας αυτιστικού παιδιού ο ίδιος, μας καταθέτει την εμπειρία του για τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας»:

«Διαφοροποιούμε τις στοχεύσεις μας από εκείνες, που ασχολούνται με αυτιστικά παιδιά ελαφριάς μορφής. Τα τελευταία εντάσσονται στο ευρύτερο φάσμα ατόμων με κινητικά προβλήματα, ή με απλή νοητική καθυστέρηση, πράγμα που απαιτεί ειδικά προγράμματα αγωγής και θεραπείας. Ο σύλλογος στοχεύει στη δημιουργία Στέγης διά βίου διαμονής και εκπαιδεύσεως κατανοώντας την ιδιόμορφη περίπτωσή τους. Είναι άτομα (αδέλφια μας) που έρχονται στη ζωή φορτωμένα την ατυχία τους. Ο τραγικός Αισχύλος αν γνώριζε το πρόβλημα, θα σύνθετε τραγωδία και θα αναδείκνυε τραγικότητα εσχάτου ορίου.

Βέβαια αυτό μας αντιπαραθέτει με κερδοσκοπικές στοχεύσεις, που θεωρούν τα αυτιστικά παιδιά, ευκαιρία επιχειρησιακής επίδοσης. Αυτά που εμείς στοχεύουμε, ταυτίζονται με εκείνα που αυτοί αρνούνται.

Υπέρ τα διακόσια άτομα είναι τα μέλη του συλλόγου μας. Περισσότερα οι φίλοι μας. Μεταξύ των μελών μας υπάρχει απόλυτη συνοχή. Με βαθιά αλληλοκατανόηση και χειροπιάσματα συνεργασίας επιδοθήκαμε σε παντοειδείς δράσεις για την υλοποίηση του σκοπού μας:

Δημιουργία στέγης διά βίου διαμονής κι εκπαιδεύσεως αυτιστικών ατόμων μεσαίας και βαριάς κατηγορίας. Στο ξεκίνημά μας αναζητήσαμε τα παιδιά αυτά μέσα στην αφάνειά τους, διότι η ανάδειξή τους σχετικοποιεί την εμφάνεια των οικογενειών τους και την υπόληψη αυτών των ιδίων γιατί τους προσάπτουν το στίγμα του ανίατα πάσχοντος ανθρώπου, πράγμα που είναι μια αντίληψη τέρας που αντιμάχεται την ανθρωπιά!

Με κατ’ οίκον επισκέψεις και προσωπικές επαφές γνωρίσαμε από κοντά ανθρώπους που όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι, δέχονται τα χαστούκια της μοίρας τους. Χαστούκια απανωτά και γρήγορα που δέχεται σε κάθε στιγμή όποιος συμβιώνει με αυτιστικό πρόσωπο. Δύσκολη η συσσωμάτωσή τους στην οικογένεια όπως και η ομαδοποίησή τους. Καθένα από αυτά απαιτεί ειδική παρέμβαση.»

Στη συνέχεια ο κ. Δημόπουλος αναφέρθηκε στην κατασκήνωση που δημιουργήθηκε στη Ρίζα Αιτωλοακαρνανίας για πέντε ημέρες. Ήταν ένα εγχείρημα βαριάς ευθύνης και σκληρής προσπάθειας, αφού τα αυτιστικά παιδιά χρειάζονται ολοήμερη αφοσίωση, χωρίς στιγμή ξεκούρασης του ανθρώπου που τα φροντίζει:

«Οργανώσαμε κατασκήνωση των αυτιστικών ατόμων του συλλόγου μας. Συνοδοί οι ίδιοι οι γονείς ή κάποιο οικείο πρόσωπο, για να μπορεί το αυτιστικό παιδί να νιώθει ασφάλεια. Ομολογουμένως ζήσαμε ένα πανόραμα επαφής και επικοινωνίας. Σημειώνω ότι κι εγώ ο ίδιος έχω αυτιστικό γιο. Οι γονείς σε ιδιαίτερες επαφές μεταξύ τους προσπαθούσαν να ολοκαρπωθούν από κοινού χρήσιμα δεδομένα για την αγωγή του παιδιού τους. Το πρόβλημα φανερώθηκε πέρα από τις προσωπικές διαστάσεις  κι έγινε  μια προσπάθεια που αφορά κι άλλους ανθρώπους. Αυτή η διαπίστωση ενέχει ψυχοθεραπευτική ενέργεια. Ξεκολλά από το μυαλό του ανθρώπου ότι το πρόβλημα είναι ατομικό, αλλά φαίνεται καθαρά  ότι έχει και ομαδικές διαστάσεις, ότι είναι κοινωνικό φαινόμενο “Σήμερον εμού, αύριον άλλου, ουδέποτε ουδενός”.

Διαλύεται η ψευδαίσθηση ότι η δύσκολη περιπέτεια και η συμφορά πέφτει αποκλειστικά στους ώμους ορισμένων ανθρώπων. Είναι κοινή μοίρα που απλώνει τα πλοκάμια της και αιχμαλωτίζει ανύποπτες ψυχές. Η συναναστροφή έστρεψε όλων τα βλέμματα στο σύλλογό μας, που μπορεί να είναι εντολέας του Θεού να μεταφέρει στον καθένα ελπίδα από τους ουρανούς. Αυτό αναλογιζόμενοι αισθανθήκαμε ένα πνεύμα αισιοδοξίας να διαχέεται μέσα μας.

Η προσπάθεια του συλλόγου μας γιγαντώθηκε με την έγκριση σκοπιμότητας από την Τ.Ε.Ψ.Υ Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Πρέβεζας, Λευκάδας. Το πρόβλημά μας μπήκε στο μυαλό της διοίκησης. Από εδώ περιμένουμε φιλική διαβεβαίωση ότι θα μας συντρέξουν στην προσπάθειά μας μας παραμερίζοντας όσους την λιθοβολούν.

Ανυπολόγιστες οι εμπειρίες από την κατασκήνωση των δυο τελευταίων χρόνων, κυρίως για την επίδρασή της στα αυτιστικά παιδιά μας. Μέσα στη φύση δημιουργείται μια ομαδοποίηση των δυστυχισμένων παιδιών του συλλόγου μας. Γονείς και φίλοι συναντιλήπτορες στην προσπάθειά μας. Τους ένωνε η ατυχία και η απόφασή τους από κοινού να συντρέξουν στις προσπάθειες του συλλόγου. Η χαρά της επικοινωνίας σκορπίζεται στις ψυχές σαν το φως του ήλιου. Οργανώναμε κάθε μέρα κολύμπι στη θάλασσα. Ο αυτιστικός αγαπάει το νερό γιατί αγκαλιάζει φιλικά το κορμί. Του φέρνει χαρά ανείπωτη. Γεμίζει από την απόλαυσή του. Ειδικοί συνοδοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι ήταν μαζί τους. Τα αυτιστικά παιδάκια έστω και προσωρινά, απαλλάχτηκαν από το καθημερινό χειρόπιασμα με τους γονείς του και την ανελέητη καθημερινή εξάρτησή τους. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, καλόδεκτοι. Μας χωράει όλους το αρχοντοπάλατο της καλοσύνης.

Τα απογεύματα, τα αυτιστικά παρακολουθούσαν ως το λιόγερμα τα αθλητικά παιχνίδια των υγιών παιδιών συμπαραστατών της κατασκήνωσης. Υπάρχει γήπεδο για ποδόσφαιρο και  καλαθοσφαίριση. Τα άτυχα παιδάκια ενθουσιάστηκαν, μπήκαν στο γήπεδο πήραν τις μπάλες και πετούσαν καλάθια.  Ήταν συγκινητικό, πως προσπαθούσαν κάτι που δεν το μπορούσαν. Είναι εντολή του Κυρίου: Οι αναξιοπαθούντες χρειάζονται τους συνανθρώπους τους. Το πρωί ακούγαμε τον Όρθρο, όλοι μαζί γονείς, αναξιοπαθή αυτιστικά πλασματάκια, συνοδοί. Οι ιερείς αεικίνητοι βοηθούν, υπηρετούν σεμνά. Τα παιδάκια ζωγραφίζουν, ρίχνουν χρώματα πάνω στο χαρτί. Το χεράκι τους παρουσιάζει ότι το μυαλό δυσκολεύεται να συλλάβει. Ήταν άνοιγμα σε κάτι, μερικές απόπειρες αποφυλάκισης από τον περιμαντρωμένο εαυτό τους. Συχνά το πρωί οι εθελοντές συνοδοί οδηγούν τα αυτιστικά παιδιά να ποτίσουν τα δέντρα. Ομαδική επέλαση για ομαδική δράση. Έκλεισε η μέρα με απόδειπνο για συνοδούς και παιδιά. Την Κυριακή ξεκινήσαμε με λειτουργία στο ναόμορφο κατασκεύασμα της κατασκήνωσής μας για τις λατρευτικές ανάγκες των φιλοξενουμένων. Όλοι συμμετείχαν στη θεία λειτουργία. Τα αυτιστικά μας το καθένα με το σύνδρομο της περίπτωσής του φιλούσαν τις εικόνες κουνιόντουσαν επάνω στα καθίσματα όπως γνωρίζουμε όλοι πως κουνιούνται αυτά τα παιδιά και τέλος μετέλαβαν.

Εμψυχωτές της προσπάθειας είναι ο μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς πρόεδρος του συλλόγου και ο πρωτοσύγκελος πατήρ  Επιφάνιος καθώς και ο ηγούμενος της ιεράς μονής Μυρτιάς Θέρμου πατήρ Ιωσήφ.»

Το «γιατί να βιώνουν οι άνθρωποι τόσο πόνο» υψώνεται όχι χωρίς αιτία μπροστά μας. Ωστόσο, εμείς αναίτια το απευθύνουμε στον Δημιουργό και ακριβώς γι’ αυτό ίσως να πρέπει να συλλογιστούμε πάνω στην ακόλουθη ιστορία:

Κάποτε ένας ηλικιωμένος άντρας σε μια αναπηρική καρέκλα μεταφέρθηκε στον Άγιο Παΐσιο. Ο ασκητής αγκάλιασε τα παραλυμένα,  πόδια του και άρχισε να τα φιλάει λέγοντας: 

«Τα πόδια, τα πόδια ... Σε τελική ανάλυση θα σας οδηγήσουν στον ουρανό και δεν καταλαβαίνετε ... Ακούστε με, γιε μου. Ο Θεός δεν θέλει να ανακάμψετε ποτέ. Η κατάστασή σας θα είναι χειρότερη και χειρότερη - δεν θα είναι καλύτερη. Αλλά ξέρετε: οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται γύρω σας και σας εξυπηρετούν, σώζουν έτσι την ψυχή τους. Βοηθώντας σας, παίρνουν βοήθεια οι ίδιοι, αν και δεν το καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό γίνεστε τρόπος σωτηρίας ψυχών. Ο Θεός το θέλει αυτό από σας.»
ΣΟΦΙΑ ΧΑΤΖΗ