Στους Τάσο Γεωργίου και την αδελφή του Πέρσα, συντοπίτες μας Μεσολογγίτες της Αθήνας, για χρηματικό ποσό που κατέθεσαν στον λογαριασμό του Συλλόγου μας στη μνήμη του φίλου τους Γιάννη Μπούρα, που αναχώρησε από τη ζωή και σκάλωσε στα ουρανοτόπια της αιωνιότητας. Μια πορεία που αφήνει πίσω της συγκινήσεις και μνήμες δυσάρεστες! Όμως είναι από αυτά που συμβαίνουν. Αυτός είναι ο νόμος που κυβερνάει τη ζωή, ο νόμος της αρχής και του τέλους.

Όμως η πίστη μας μάς οδηγεί να αποδεχόμαστε αναντίρρητα το τέλος ως αρχή της όντως ζωής, της αιώνιας. Γι’ αυτό δε λέμε ότι ο άνθρωπός μας πέθανε, που σημαίνει ότι χάθηκε, μηδενίστηκε, αλλά αναχώρησε έχοντας μαζί του απείραχτη και ανενόχλητη την ύπαρξή του. Η δωροδότησή τους δεν προσφέρεται στη μνήμη τους, που είναι μια λειτουργία του νου τους, αλλά στο αγαπητό πρόσωπο που εγκαταστάθηκε μόνιμα μέσα της. Συνοδεύεται από μια διάθεση προσευχετική στον Κύριο να τον αναπαύσει στη γαλήνη των ουρανών. Είναι συνομιλία μαζί του, όπου κατατίθεται το υπέροχο αίτημα.

Πέρα από τον μεταφυσικό προορισμό της, η προσφορά γίνεται για κάτι χειραπτό: ενίσχυση της προσπάθειάς μας για ίδρυση στο Μεσολόγγι Στέγης για τ’ αυτιστικά παιδάκια του Συλλόγου μας. Ανεκτίμητη η συμμετοχή στην προσπάθειά μας. Είναι προσφορά αγαπητική σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας!

Όταν γίνονται αυτές οι προσφορές με ανθρωπιστικά κίνητρα, φτερουγίζει ο νους μας σε εκείνους που αναπτύσσουν, χωρίς κανένας να τους αναγκάζει, τέτοιες ανθρωπιστικές δράσεις! Στο στόμα μας βρίσκεται ριζωμένος ένας λόγος, αιθέριος λόγος – τον φύτεψε εκεί η μάνα μας, ο δάσκαλός μας, ο πνευματικός μας, η ιδιοσυστασία μας! Αχτιδοβολεί σε κάθε στιγμή, σαν ανοιξιάτικη φωταύγεια! Ιδού ο λόγος: Ευχαριστία από τα εσώψυχά μας!

Η ευλογία του Χριστού να είναι μόνιμα στη ζωή τους! Κατανοούν συνανθρώπους που δεν διαχειρίζονται τον εαυτό τους. Ζούνε μια ζωή που την εξουσιάζει η ψυχοπνευματική διαταραχή. Εμείς μπορούμε, με υπεύθυνο υπολογισμό, να αξιολογήσουμε τους ανθρώπους από τις φιλεύσπλαχνες πράξεις τους.,Ευχαριστούμε!

Αυτό σημαίνει ότι αισθανθήκαμε μεγάλη χαρά που πήραμε αυτά που εσείς μας δώσατε με μεγάλη χαρά. Αυτή είναι η ευναιολογική απόχρωση του ελληνικού «ευχαριστώ»!

Η ίδια η ζωή μάς διδάσκει ότι η ευκαιρία να συμπαραστεκόμαστε σε αδύναμους ανθρώπους δεν είναι μόνιμη δυνατότητα για τον καθένα μας.

Ένα πρωί μπορεί να ξυπνήσεις αδύναμος. Τότε θα διαγνώσεις ότι τίποτε δεν είναι μόνιμο. Πλεονεκτούν μόνο τα πετεινάρια που, όσο ζουν, μπορούν να τραγουδάνε – κι εμείς, στο Σύλλογό μας (κι αυτό συμβαίνει σε κάθε Φιλανθρωπικό Σύλλογο, δεν έχουμε τη μοναδικότητα), αισθανόμαστε δυνατοί.

Αισθανόμαστε δυνατοί διότι είναι μαζί μας καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που έρχονται ανιδιοτελώς και από το πουθενά, όπως λέγεται, να συμπαρασταθούν στον αγώνα μας. Ας θυμόμαστε το χρέος της προσφοράς προς τους αδύναμους, που ζούνε «σε χειμέριους καιρούς» και λειώνουν «σε πυρσεύματα δυστυχίας».

Σας ευχαριστούμε, Πέρσα και Τάσο Γεωργίου. Ας είναι αυτό και μνημονικό δείγμα για τους αλησμόνητους γονείς σας. Ο πληθωρισμός των αισθημάτων δρομολογείται στον αγαπητό Γιάννη Μπούρα, που για χάρη του έφτασε το χρηματικό ποσό της καλοσύνης στα αυτιστικά άτομα του Συλλόγου μας. Ό,τι έγινε, έγινε για κείνον – από ανθρώπους που τον αγάπησαν στη ζωή!

Για τον Σεβασμιώτατο Πρόεδρό μας Μητροπολίτη
Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Δαμασκηνό
και τα μέλη του Συμβουλίου μας
Ο Γεν. Γραμματέας
Κων/νος Ν. Δημόπουλος