ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

στο Γιάννη Ν. Αλετρά διαπρεπή δικηγόρο της Αθήνας.

Διαμόρφωσα προσωπική γνώμη γι’ αυτόν παρακολουθώντας τις επαγγελματικές επιδόσεις του: ενδεδειγμένους χειρισμούς δύσκολων υποθέσεων, όπου διέλαμψε ο ζήλος του για την ανάδειξη του δίκαιου των πελατών του, για χρηματικό ποσό, που κατέθεσε στο Ταμείο του Συλλόγου μας, προκειμένου να προχωρήσει στην υλοποίηση της σκοποθεσίας του δημιουργία Στέγης για αυτιστικά άτομα βαρείας και μέσης κατηγορίας αναπηρίας. Το ενδιαφέρον μου πάει πιο βαθύτερα για το δικηγόρο Γιάννη Ν. Αλετρά. Είμαι συμπατριώτης της μητέρας του, της υπέροχης Ρηνιώς Αλετρά. Μου το θύμισε, περιχαρής, η ίδια σ’ ένα συναπάντημα τυχαίο σε δρόμο της γραφικής μας Πολιτείας, στο Μεσολόγγι μας, θα έλεγαν οι παλιοί Μεσολογγίτες. Αυτό μου το κατέστησε συνειδητό η αλησμόνητη Ακακία Κορδόση. Το Μεσολλογγάκι μας, η Βενετία της καρδιάς μας. Η αποκάλυψη της κ. Ρηνιώς Αλετρά υπήρξε χορταστική, για ’κείνη και για μένα. Εμείς οι πανωχωρίσιοι είμαστε ιδιότυποι. Θεωρούμε τους συντοπίτες μας ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. «Ξέρει ένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει» κατά τον ποιητή. Η αδελφή του Πόλη, μαθήτριά μου, το πάλαι, στο Γυμνάσιο Θηλεών. Η σχέση δασκάλου και μαθητή είναι μια συμπόρευση στο δρόμο των ελπίδων για ένα κόσμο καλύτερο. Ας μας συνοδεύει σ’ αυτό το δρόμο ολοσύνεχα η παρουσία του Κυρίου μας. Τα Χριστόημερα υπάρχουν, για να μας θυμίζουν αυτή τη θαυμαστή και αγαπητική συμπόρευση.

Υπάρχει κι ένα τρίτο, που ήρθαμε κοντά, ένα ασταμάτητο κέντρισμα, που βάνει σε κίνηση το είναι μας. Βγαίνοντας ένα βράδυ στους δρόμους της πολιτείας μας, συνάντησα έναν ομόσπιτο και θερμοκάρδιο φίλο. Από τα δύο μεγάλα δάκτυλα του χεριού του έτρεχε το αίμα «ποταμηδόν». Τι έχεις, αδελφέ, τον ρώτησα. Η απάντηση άμεση. Ένα αδέσποτο σκυλί με τραυμάτισε. Μού έκοψε τα δάκτυλα. Σκεπτόμενος ότι χρειάζεται να ξεκινήσει κάποιος μηχανισμός προστασίας του ανύποπτου κοινού και κάποια περιμάνδρωση των αδέσποτων σκυλιών για την επιβίωσή τους δικαιούνται ένα προσεγμένο άρθρο και το πέρασα στον τοπικό τύπο. Η αντίδραση υπήρξε έντονη. Μού καταλόγισαν εχθρική διάθεση απέναντι σ’ αυτά τα ζωντανά. Βέβαια, δεν ήξεραν ότι στο χωριό μου, η οικογένειά μου είχε τρία σκυλιά, δύο για την προστασία του κοπαδιού και ένα να προστατεύει τον ορνιθώνα του σπιτιού. Ήρθε ένα άρθρο από την Θεσσαλονίκη για τον τοπικό τύπο, εκφράζοντας τη συναίνεσή του στις θέσεις μου. Υπογράφονταν: Λάκης Ν. Αλετράς, Ιατρός. Η απήχηση ήταν απροσδόκητη. Ήξερε τα όρια της δικαιοδοσίας του περαστικού και το δικαίωμα του καθενός να ζει σώος και αβλαβής. Ποικιλότροπα εξέφρασα τις ευχαριστίες μου στο Λάκη και σε όλους εκείνους, που συμμερίζονται τη θέση του δειχθέντος συντοπίτη μας. Ό,τι γράφω το ανάγω στην οικογένεια Ν. Αλετρά. Κάνω αυτό από σεβασμό και εκτίμηση στο Γιάννη Ν. Αλετρά, το διαπρεπή Δικηγόρο. Του ευχόμαστε να συντροφεύεται κι από ακαταμάχητη δύναμη ζωής. Να συνεχίζει να το κάνει και παραπέρα. Δεν είμαστε μόνοι μας και αμετακίνητοι και πεισματικοί να διεκδικούμε την αποκλειστικότητα. Ένας χαρισματικός συντοπίτης μας μου είπε: ο Γιάννης Αλετράς σ’ αυτό, που έκανε δεν το έκανε με την παρότρυνση της οικογένειας μόνο. Το έκανε και μόνος του, αφ’ εαυτού. Μόνο να μου επιτραπεί ότι, αν υπάρχει και κάποιος, που αθόρυβα συναίνεσε στη φιλόξενη και φιλάνθρωπη μεγαλουργία του, θα είναι κάποια ύπαρξη, που μοιράζεται μαζί της αθόρυβα το σπίτι τους, η συμπαθέστατη σύζυγός του. Δικαιούμαστε, όταν αναζητήσουμε και από μέρους της, την αποτελεσματική συναίνεση. Καταδεικνύουμε έτσι και πυκνωμένο τον αριθμό των φίλων της προσπάθειάς μας, που καλοπρόθετα προσφέρονται να θερμαίνουν, με την αγάπη τους, αδύναμους ανθρώπους. Στην προκειμένη περίπτωση τα αυτιστικά άτομα του Συλλόγου μας.

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Κωνσταντίνος Ν. Δημόπουλος

Με την συναίνεση των μελών του Συλλόγου και την προσεχευτική τους διάθεση του Προέδρου του.