Όλα κάτω από το νόμο «του ανθούντος σφρίγους και του φθίνοντος μαρασμού»

Του Κώστα Ν. Δημόπουλου

Λυπηθήκαμε πολύ για το θάνατο της Όλγας-Χριστιάνας Παπαδημητρίου, κόρης της κυρίας Χρυσοπηγής και Χρίστου Παπαδημητρίου, Δικηγόρου του Πρωτοδικείου Μεσολογγίου. Αδελφής του επίσης Δικηγόρου Θωμά Παπαδημητρίου. Θείας του Χριστάκη Παπαδημητρίου, νεαρού δικηγόρου, με θαυμαστές προοπτικές για την κοινωνία μας και τη δικηγορική οικογένεια.

Κατέγραψα τα ονόματα των οικείων της, για να διαγγείλω την αδιάπτωτη λύπη σε πολυάριθμη ομάδα ανθρώπων, που γεύτηκαν τη θλίψη της ως απορροή από το ασήκοπο γεγονός της απροσμέτρητης συμφοράς.

Η αλησμόνιτη Όλγα - Χριστιάνα είχε κεντρική θέση στις καρδιές των οικείων της. Καταπληκτική η απήχησή της και στην ευρύτερη κοινωνία μας. Ο καλοπροαίρετος και καλόφτιαχτος άνθρωπος σε ειδοποιεί από μακριά για την μοναδικότητά του, γιατί αντικρίζοντάς τον αισθάνεσαι την ανάγκη να μιλήσεις για το Θεό!

Σαράντα χρόνια ζωής ανάμεσα σε μαθητές, ευαισθητοποίησαν την ψυχή μου. Ακούοντας για το τέλος τους, τη στιγμή, που πορεύονταν για την εσωτερική τους διαμόρφωση, αθεράπευτοι στεναγμοί κατακλύζουν την ψυχή μου. Αισθάνομαι πόνο για το γεγονός, που, όπως έλεγε ο βασιλείας Σολοϊώντας, είναι ξίφος με μυτερή απόληξη, που στάζει αίμα.

Οι γονείς, Χρίστος και Χρυσοπηγή, υπήρξαν μαθητές μου στο Γυμνάσιο Γαβαλούς. Ο στοχαστικός Χρίστος μαθητής μου, γειτονικός ηλικιακά, ήρθε πολύ κοντά μου ως φίλος, μαθητής, συνεργάτης μου σε καλοπροαίρετες σχολικές δράσεις, που συγκινούσαν τον περίγυρο. Η μητέρα της Χρυσοπηγή, ένα λεπτό και ευκίνητο κοριτσάκι, έρχονταν από τη Ματαράγκα στη Γαβαλού, αχτιδοβολώντας την όρεξή της για τη ζωή.

Ο Θωμάς, ο αδελφός της, κρατάει μια εξουσιαστική θέση μέσα μου. Υπήρξε φίλος και συνήλικας του αλησμόνιτου γιού μου Νίκου, που ουρανοδρόμησε στην ακμή της νιότης του.

Μια εξομολόγησή μου στον αναγνώστη μου... όταν βλέπω φίλους του Νίκου μου, μού θυμίζουν τι έχω χάσει.
Τι είχα για λίγο.
Τι δεν περιμένω ποτέ πως θα έχω!

Η συμπάθειά μου στην οικογένεια απλώνεται σαν ανοιξιάτικη βροχή. Δε μένει στάσιμη εκεί. Πάει και παρακάτω. Αισθάνομαι σαν το χωρικό, που αγκαλιάζει τον κορμό του κυπαρισσιού. Αγκαλιάζοντας τον κορμό, αγκαλιάζει και τα παραβλάσταρα, που το ακολουθούν στη φιλοδοξία του να σχίσει τους ουρανούς.

Δε θα ξεχάσω Όλγα - Χριστιάνα μου τη συμπαραστατική σου διάθεση για την υλοποίηση της σκοποθεσίας του Συλλόγου μας για τη δημιουργία της περιπόθητης στέγης για τα αυτιστικά άτομα.

Αυτή την αρχοντική καλοσύνη την πήρες μαζί σου σαν εύσομο τριαντάφυλλο, που θα συγκινεί τους ένοικους των ουρανών.

Φέρνοντάς στη μνήμη μου θυμάμαι εμπνευσμένο ποιητικό λόγο του καθηγητή μου στο Γυμνάσιο Θέρμου Αρίστου Αβαρικιώτη, που στιγμάτιζε την ανεπανάληπτη στιγμή της αναχώρησης από τη ζωή ως ανάλαφρο αγγελικό πέταγμα και σαν αύρα αποσπερινή στις όχθες μιας λίμνης, που σβιέται, όπως η ομορφιά του Τριαντάφυλλου.

Καλό σου ταξίδι αγαπητό μας κορίτσι. Στα παιδάκια σου και το σύζυγό σου, καθώς και τους άλλους οικείους σου, εύχομαι πολυχρονία ζωής για να σε θυμούνται πολλά χρόνια. Θα είναι μια αθανασία μέσα από τη θύμιση! Πέρα από την άλλη τη μοναδική, την ανυπέρβαστη.

Σίγουρο είναι ότι θα βρεθείς με τους αγγέλους, αλλά και το πολυάριθμο γενολόι της οικογένειας Παπαδημητρίου.

Εκεί ο παππούς π. Θωμάς. Εκεί ο θεϊός ο Γιάννης, εκεί ο Αλκιβιάδης, για να αναφερθώ σε κάποια ονόματα από τα πολλά. Όλοι θα σου ρίχνουν ματιές καλοδιάθετης υποδοχής!

Εκεί θα σου φανερωθεί ο Χριστός μας ως παντοδύναμη!

Είη το όνομα του ευλογητό στους αιώνες!

---

Επιστροφή